Okrywanie powojników na zimę Okrywanie roślin na zimę ogranicza się do luźnego ułożenia gałęzi świerkowych lub sosnowych u nasady roślin. Okrywa taka może być niekiedy zbyteczna, jeśli powojniki rosną w kępie krzewów, zwłaszcza zimozielonych
Można także zawiesić matę słomianą chroniącą dolne części powojników przed silnym nasłonecznieniem w zimie i przyczyniającą się do wyrównania temperatury. Okrywę należy po połowie marca zdjąć.
Podpory dla powojników
Ogonki liściowe powojników owijają się tylko dookoła cienkich prętów (najlepsza średnica wynosi 2-5 mm, a nie więcej niż 10 mm), ustawionych pionowo lub ukośnie, a bardzo rzadko — wokół prętów czy drutów poziomych. Jeśli pręty są zbyt gładkie na długich odcinkach i nie mają żadnej poprzeczki, pędy zsuwają się podczas wiatrów lub deszczów i łamią się. Dlatego konieczne są poprzeczki osadzone co 40—60 cm w silnych ramach bocznych.
Rusztowanie opieramy ukośnie o ścianę, przy czym najmniejsza odległość powinna przekraczać 20 cm. Górna poprzeczka rusztowania powinna znajdować się około 50 cm poniżej przewidywanej wysokości pnączy. Najwęższe rusztowania muszą się składać co najmniej z 2 prętów pionowych odległych od siebie nie mniej niż 15 cm. Na ogół pręty pionowe powinny znajdować się co 40 cm. Na rusztowania najlepiej nadaje się drut stalowy ocynkowany. Dołem pręty rusztowania powinny zaczynać się nie wyżej niż 25 cm nad powierzchnią ziemi.
Młode pędy odziomkowe powojnika można tylko nieznacznie doginać do rusztowania, lepiej jednak doprowadzać je, jeśli zachodzi potrzeba, dodatkowymi prętami stalowymi wbitymi w ziemię lub sznurkami. Należy jak najmniej ingerować w naturalny wzrost powojników, a w żadnym wypadku nie uwalniać pędów, które już zostały oplecione ogonkami liściowymi tej samej lub innej rośliny. Na jednym rusztowaniu mogą być rozpinane pędy wyłącznie jednej odmiany.