Rodzaj Clematis został podzielony na dwa podrodzaje: Atragene L. oraz Euclematis (comb. nova) [Clematis (L.)]. Podrodzaj Atragene obejmuje gatunki o pędach wyraźnie zdrewniałych, cienkich.
Większość należących tu gatunków to pnącza, jedynie Clematis koreana Kom. ma ścielące się pędy. Liście są zawsze trójlistkowe lub podwójnie trójlistkowe. Wszystkie gatunki słabo się rozgałęziają. Z pąka bocznego na ubiegłorocznych przyrostach wyrasta na wiosnę początkowo jeden liść (lub dwa), a następnie jeden kwiat. Rośliny w naszych warunkach zakwitają niekiedy już w końcu maja i kwitną przez czerwiec. Kwitnienia nie powtarzają. Kwiaty mają do 10 cm średnicy i składają się z 4 (czasem z 8) dużych listków okwiatu, z licznych prątniczków podobnych do płatków, ale wąskich i zawsze jaśniejszych od okwiatu, u większości gatunków na szczycie rozszerzonych, jedynie u C. macropetala Ledeb. ostro zakończonych. Pręciki mają nitki rozszerzone, nagie lub na brzegach orzęsione.
Do podrodzaju Atragene należy 8 gatunków występujących na półkuli północnej. Wszystkie mogą być w Polsce uprawiane, choć warte uprawy są przede wszystkim gatunki Clematis alpina Mill., C. sibirica Mili., C. ochotensis Poir., C. koreana Kom., C. macropetala Ledeb. oraz C. pseudoalpina (Coult. et Neis.) i C. occidentalis DC. Pierwszy z tych gatunków rośnie w górach Europy (także w Polsce w lasach piętra regli), a dwa ostatnie rosną dziko w Ameryce Północnej. Pozostałe rosną w Azji. W uprawie, głównie w ogrodach botanicznych, spotyka się w Polsce C. alpina, C. macropetala i C. koreana. Wszystkie gatunki z podrodzaju Atragene można krzyżować między sobą, nieznane są jednak mieszańce tych gatunków z powojnikami z podrodzaju Euclematis.
Podrodzaj Euclematis (comb. nova) [Clematis (L.)] obejmuje przeszło 220 gatunków bardzo zróżnicowanych pod względem morfologicznym, jednak nie mających prątniczków podobnych do płatków (z wyjątkiem niektórych form pełnokwiatowych). Wszystkie gatunki z tego podrodzaju dzielimy na trzy sekcje: Viorna Prantl., Viticella DC. i Flammula DC. Wiele gatunków można krzyżować między sobą.
Sekcja Viorna Prantl. obejmuje gatunki, które mają kwiaty drobne (tylko u nielicznych mieszańców międzysekcyjnych występują kwiaty duże), dzwonkowate, o 4 listkach okwiatu wydłużonych i przylegających do słupkowia. Jedynie czubek listków okwiatu jest odgięty na zewnątrz. Pręciki są skupione i mają nitki proste, zwykle owłosione. Większość gatunków to byliny i podkrzewy, nieliczne są pnączami o pędach częściowo zdrewniałych. Gatunki zaliczane do tej sekcji dzielimy na 4 podsekcje: Crispae Prantl., Tubulosae Rehd. et Wils., Connatae Rehd. et Wils. i Cirrhosae Prantl.
Podsekcja Crispae Prantl. obejmuje głównie byliny i podkrzewy oraz nieliczne pnącza. Liście są całobrzegie (tylko u mieszańców niekiedy z 1—2 klapami bocznymi); kwiaty osadzone na roślinie pojedynczo (rzadziej po 2—3) mają pręciki owłosione. Z gatunków godnych uprawy należy wymienić: Clematis ochroleuca Air., C. fusca Turcz., C. integrifolia L. C. texensis Bucki, i jego mieszańca C. x pseudococcinea Schn. W Polsce w uprawie spotyka się tylko 3 ostatnie gatunki (razem z mieszańcem); C. integrifolia rośnie dziko w pobliżu granic Polski, toteż niektórzy botanicy sądzą, że można go znaleźć w Polsce.
Podsekcja Tubulosae Rehd. et Wils. obejmuje półkrzewy z pędami stosunkowo silnie zdrewniałymi lub krzewy z liśćmi trójlistkowymi; listki są wrębne i grubo piłkowane. Kwiaty zebrane w kwiatostany boczne lub wierzchołkowe. W Polsce spotyka się w ogrodach botanicznych 2 gatunki: Clematis heracleifolia DC. i C. stans S. et Z., oraz ich mieszańca C. x bonstedtii Wehr.
Podsekcja Connatae Rehd et Wils. obejmuje pnącza z pędami silnie zdrewniałymi, liśćmi pojedynczo lub podwójnie pierzastymi, kwiatami drobnymi, silnie pachnącymi, zebranymi w kwiatostany. W Polsce w ogrodach botanicznych spotyka się 3 gatunki: Clematis rehderiana Craib., C. ueitchiana Craib. i C. aethusifolia Turcz.; najcenniejszy, ale najrzadziej spotykany jest gatunek ostatni, całkowicie wytrzymały na mróz i na suszę; ma on pędy ścielące się.
Podsekcja Cirrhosae Prantl. obejmuje gatunki bardzo wrażliwe na mróz i w Polsce nie nadające się do uprawy gruntowej.
Sekcja Viticella DC. obejmuje pnącza o pędach zdrewniałych i liściach pojedynczych, trójlistkowych lub pierzasto złożonych. Listki są całobrzegie, ale często wrębne, klapowane lub pierzasto dzielne, przy czym występują wyłącznie jedno — dwa wcięcia boczne na listkach. Kwiaty osadzone lub zebrane w kwiatostany po 2—3, a niekiedy w wielokwiatowe wiechy. Kwiatostany wyrastają z pędów bocznych na pędach zeszłorocznych lub (u niektórych gatunków i mieszańców) z pąków bocznych i wierzchołkowych na pędach tegorocznych. Kwiaty mają okwiat złożony z 4 do 8 listków barwnych, szerokodzwonkowaty lub płaski i wtedy duży, z szerokim, zwykle jaśniejszym obrzeżeniem. Pręciki mają nitki nagie lub prawie nagie. Pąki na pędach bocznych są odstające. Korzenie w odróżnieniu od korzeni gatunków należących do pozostałych sekcji są biczowate, słabo rozgałęzione, grube, nieco mięsiste. Z gatunków tej sekcji spotyka się w Polsce w uprawie Clematis viticella L. i — rzadziej — C. campani-flora Brot., a z mieszańców najczęściej: C. x durandii Durand, C. x jackmanii Moore. Do gatunków wyjściowych dla hodowli odmian wielokwiatowych należą C. Florida Thunb, C. patens C. Morr, et Decne i C. lanuginosa Lindl., pochodzące z Dalekiego Wschodu.
Sekcja Flammula DC. obejmuje gatunki o okwiecie białym lub żółtym, rzadziej różowym, zwykle złożonym z 4 listków mających wąskie obrzeżenie i zachodzących na siebie dachówkowato. Okwiat jest szeroko rozwarty (rzadziej dzwonkowaty), pręciki rozpierzchłe (a nie skupione). Sekcja ta jest najbogatsza w gatunki i dzieli się na 5 podsekcji: Montanae Rehd., Rectae Prantl., Vitalhae Prantl., Orientales Prantl. i Hexapetalae. Tylko gatunków zaliczanych do ostatniej podsekcji nie spotykamy w Polsce w uprawie.
Podsekcja Montanae Rehd. obejmuje pnącza o pędach zdrewniałych. Liście są trójlistkowe, rzadziej pierzasto złożone, listki piłkowane. Kwiaty zwykle duże, białe albo mniej lub bardziej zaróżowione, wyrastają na zeszłorocznych pędach. Z gatunków tej sekcji uprawiany jest w Polsce Clematis montana Buch.-Ham We Francji spotyka się mieszańca C. montana Buch.-Ham. X C. chrysocoma Franch. — znanego pod nazwą C. X vedrariensis Vilm. Kilka jego wysoko cenionych odmian rzadko spotyka się w Polsce. Mieszańce między gatunkami z podsekcji Montanae i powojnikami należącymi do innych sekcji nie są jeszcze znane.
Podsekcja Rectae Prantl. obejmuje pnącza o pędach zdrewniałych, rzadziej byliny. Liście są pojedyncze, pierzasto złożone lub podwójnie pierzasto złożone. Ich listki są całobrzegie lub najwyżej wrębne. Kwiaty białe, drobne, szeroko otwarte, o listkach okwiatu wąsko obrzeżonych, tworzą się na wierzchołkach tegorocznych pędów głównych lub bocznych. Zebrane są w duże wiechy. W Polsce rośnie dziko gatunek C. reda L., a w uprawie spotyka się: C. ligusticifolia Nutt., C. apiifolia DC., C. fargestii Franch., C. flammula L. i C. dioscoreifolia Rehd. var. robusta Rehd., znany także pod nazwą C. paniculata Thunb.
Do podsekcji Vitalbae Prantl. należą silnie rosnące pnącza o pędach zdrewniałych. Liście ich są zawsze pojedynczo lub podwójnie pierzasto złożone, wyjątkowo trójlistkowe. Listki są wrębne do siecznych i dzielnych, o brzegach zawsze grubo piłkowanych. Kwiaty drobne, białe lub żółtawo-białe, podobne do kwiatów gatunków z poprzedniej podsekcji, zebrane w bardzo duże kwiatostany. Owocostany zwykle bardzo duże, długo utrzymujące się na roślinach i bardzo ozdobne. Z gatunków rosnących w Polsce dziko należy tu C. vitalba L., a z uprawianych: C. brevicaudata DC., C. gouriana Roxb., C. ligusticifolia Nutt. i C. vir-giniana L. Dwa ostatnie gatunki są dwupienne.
Do podsekcji Orientales Prantl. należą gatunki o liściach trójlistkowych, czasem także pierzasto złożonych; listki są nagie, zawsze nierównomiernie grubo piłkowane. Żółte kwiaty są zwykle osadzone pojedynczo w kątach liści. Z uprawianych w Polsce należą tu: C. orientalis L., C. serratifolia Rehd. I C. tangutica Korsh.